Η ειδησεογραφία έχει προαναγγείλει ότι σήμερα, στη ΔΕΘ, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Γιώργος Παπανδρέου θ΄ ανοίξει «όλα τα χαρτιά του». Για την οικονομία και κυρίως για την έξοδο από την κρίση, το «μοντέλο διακυβέρνησης», το κράτος, τη διαφάνεια. Θα έχουν οι πολίτες, που θα προσέλθουν στις 4 Οκτωβρίου στις κάλπες, μια σχετικά πλήρη εικόνα της πολιτικής που προτίθενται να ακολουθήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας. Αυτοί, τελικά, θα επιλέξουν τον πρωθυπουργό. Με δύο βασικά κριτήρια. Την αξιοπιστία των προγραμμάτων, αλλά και την αξιοπιστία των δύο ηγετών. Ο κ. Καραμανλής έχει «βεβαρημένο παρελθόν», ο κ. Παπανδρέου προσφέρει την πολύχρονη και δημιουργική υπουργική πορεία του, που υπόσχεται και ανάλογη πρωθυπουργική.
Με σχετική βεβαιότητα ο κ. Παπανδρέου θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Το νέο «μοντέλο διακυβέρνησης» που έχει σχεδιάσει θα πρέπει να βασιστεί σε νέους στην πολιτική και αξιόλογους συνεργάτες. Στο χέρι του είναι να αξιοποιήσει το ψηφοδέλτιο της Επικρατείας με την επιλογή, στις εκλόγιμες θέσεις, προσώπων εκτός της πολιτικής, τα οποία και θα αποτελέσουν τον πυρήνα της κυβέρνησής του. Ας μην περιμένει να κάνει τις επιλογές από εκείνους που θα βγάλει η «τράτα» των εκλογών ή από τους περιφερόμενους στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τα κρίσιμα υπουργεία πρέπει να στελεχωθούν με πρόσωπα άφθαρτα, ικανά και με κύρος, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Συχνά, για παράδειγμα, αναφέρεται η περίπτωση του κ. Λουκά Παπαδήμου, αντιπροέδρου της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Ουδείς αμφισβητεί τις ικανότητες και το διεθνές κύρος του. Ας γυρίσουμε ογδόντα χρόνια πίσω για να δούμε τι μας διδάσκει η Ιστορία. Το 1929 ξεσπά η μεγάλη οικονομική κρίση. Εναν χρόνο πριν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος θριαμβεύει στις εκλογές. Θα είναι η τελευταία τετραετία διακυβέρνησης. Η οικονομική κρίση επιδεινώνει τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα επακολουθήσαντα πραξικοπήματα και επαναστάσεις. Ο Βενιζέλος καλεί στο τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών τον τότε καθηγητή του Πανεπιστημίου Κυριάκο Βαρβαρέσο, ο οποίος εισήγαγε αποτελεσματικά μέτρα για τη διάσωση της οικονομίας.
Το 1941 και η εξόριστη κυβέρνηση θα εμπιστευθεί στον Βαρβαρέσο το υπουργείο Οικονομικών και ταυτόχρονα τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος. Θα εκπροσωπήσει με επιτυχίες τη χώρα στις μεγάλες διασκέψεις του Μπρέτον Γουντς για την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την ίδρυση της UΝRRΑ. Το 1945 θα παραιτηθεί από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος και θα αναλάβει σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το 1951 αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας. Η κατάσταση πολύ χειρότερη της σημερινής, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Δεν είχε κλείσει διετία από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, που διαδέχθηκε την κατάκτηση της χώρας από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Διχασμός του Εθνους, παντού ερείπια, ανεργία, φτώχεια.
Ο Πλαστήρας προσφεύγει στον Κυριάκο Βαρβαρέσο. Πρόθυμος εκείνος έρχεται στην Ελλάδα και συντάσσει τη μνημειώδη και εμπεριστατωμένη έκθεση «Επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος». Το κύριο συμπέρασμα: «Η αποκατάσταση νομισματικής σταθερότητας είναι απαραίτητος προϋπόθεσις, όχι μόνον διά την εξυγίανσιν της οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως της χώρας, αλλά και διά την πραγματικήν βελτίωσιν της θέσεως των οικονομικώς ασθενών». Το 1952 τον στρατηγό Πλαστήρα θα διαδεχθεί στην κυβέρνηση ο στρατάρχης Παπάγος με τον «Ελληνικό Συναγερμό». Από την έκθεση του Βαρβαρέσου θα εμπνευσθεί ο τότε υπουργός Συντονισμού Σπύρος Μαρκεζίνης για την υποτίμηση της δραχμής...
Συμπέρασμα. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν αρκούν τα προγράμματα και οι «καλές προθέσεις», αλλά και τα κατάλληλα πρόσωπα, τα οποία δεν θα αναλώνουν τον χρόνο και το χρήμα στο στήσιμο των προσωπικών κομματικών μηχανισμών. Και υπάρχουν πολλά. Δικαιολογημένα, όμως, αρνούνται να εμπλακούν στα «εσωτερικά μαχαιρώματα» της σταυροθηρίας.
Με σχετική βεβαιότητα ο κ. Παπανδρέου θα κληθεί να κυβερνήσει τη χώρα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Το νέο «μοντέλο διακυβέρνησης» που έχει σχεδιάσει θα πρέπει να βασιστεί σε νέους στην πολιτική και αξιόλογους συνεργάτες. Στο χέρι του είναι να αξιοποιήσει το ψηφοδέλτιο της Επικρατείας με την επιλογή, στις εκλόγιμες θέσεις, προσώπων εκτός της πολιτικής, τα οποία και θα αποτελέσουν τον πυρήνα της κυβέρνησής του. Ας μην περιμένει να κάνει τις επιλογές από εκείνους που θα βγάλει η «τράτα» των εκλογών ή από τους περιφερόμενους στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Τα κρίσιμα υπουργεία πρέπει να στελεχωθούν με πρόσωπα άφθαρτα, ικανά και με κύρος, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Συχνά, για παράδειγμα, αναφέρεται η περίπτωση του κ. Λουκά Παπαδήμου, αντιπροέδρου της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Ουδείς αμφισβητεί τις ικανότητες και το διεθνές κύρος του. Ας γυρίσουμε ογδόντα χρόνια πίσω για να δούμε τι μας διδάσκει η Ιστορία. Το 1929 ξεσπά η μεγάλη οικονομική κρίση. Εναν χρόνο πριν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος θριαμβεύει στις εκλογές. Θα είναι η τελευταία τετραετία διακυβέρνησης. Η οικονομική κρίση επιδεινώνει τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί από τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα επακολουθήσαντα πραξικοπήματα και επαναστάσεις. Ο Βενιζέλος καλεί στο τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών τον τότε καθηγητή του Πανεπιστημίου Κυριάκο Βαρβαρέσο, ο οποίος εισήγαγε αποτελεσματικά μέτρα για τη διάσωση της οικονομίας.
Το 1941 και η εξόριστη κυβέρνηση θα εμπιστευθεί στον Βαρβαρέσο το υπουργείο Οικονομικών και ταυτόχρονα τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος. Θα εκπροσωπήσει με επιτυχίες τη χώρα στις μεγάλες διασκέψεις του Μπρέτον Γουντς για την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την ίδρυση της UΝRRΑ. Το 1945 θα παραιτηθεί από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος και θα αναλάβει σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το 1951 αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας. Η κατάσταση πολύ χειρότερη της σημερινής, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Δεν είχε κλείσει διετία από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, που διαδέχθηκε την κατάκτηση της χώρας από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Διχασμός του Εθνους, παντού ερείπια, ανεργία, φτώχεια.
Ο Πλαστήρας προσφεύγει στον Κυριάκο Βαρβαρέσο. Πρόθυμος εκείνος έρχεται στην Ελλάδα και συντάσσει τη μνημειώδη και εμπεριστατωμένη έκθεση «Επί του οικονομικού προβλήματος της Ελλάδος». Το κύριο συμπέρασμα: «Η αποκατάσταση νομισματικής σταθερότητας είναι απαραίτητος προϋπόθεσις, όχι μόνον διά την εξυγίανσιν της οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως της χώρας, αλλά και διά την πραγματικήν βελτίωσιν της θέσεως των οικονομικώς ασθενών». Το 1952 τον στρατηγό Πλαστήρα θα διαδεχθεί στην κυβέρνηση ο στρατάρχης Παπάγος με τον «Ελληνικό Συναγερμό». Από την έκθεση του Βαρβαρέσου θα εμπνευσθεί ο τότε υπουργός Συντονισμού Σπύρος Μαρκεζίνης για την υποτίμηση της δραχμής...
Συμπέρασμα. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης δεν αρκούν τα προγράμματα και οι «καλές προθέσεις», αλλά και τα κατάλληλα πρόσωπα, τα οποία δεν θα αναλώνουν τον χρόνο και το χρήμα στο στήσιμο των προσωπικών κομματικών μηχανισμών. Και υπάρχουν πολλά. Δικαιολογημένα, όμως, αρνούνται να εμπλακούν στα «εσωτερικά μαχαιρώματα» της σταυροθηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου