Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Το διακύβευμα των εκλογών

Ελλειμμα, χρέη, μαύρες τρύπες, φορολογικοί δείκτες, ενιαία κλίμακα, και φτου κι από την αρχή... Ελλειμμα, χρέη.... Οπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα, όσο κι αν αναζητήσει ένα ελκυστικό ακουστικό ερέθισμα, δεν θα καταφέρει να ξεφύγει από αυτήν την ανούσια, διαρκή και ασφυκτική προεκλογική αντιπαράθεση κυρίως των δύο κομμάτων εξουσίας για τους αριθμούς και τα ποσοστά, στη μνεία των οποίων εξαντλούνται τα προγράμματα και οι προτάσεις για την επόμενη ημέρα.

Φτάσαμε, σχεδόν, στην κάλπη, και ακόμη ελπίζουμε μήπως την τελευταία, έστω, στιγμή ακούσουμε ένα όραμα, μία ουσιαστική προοπτική, μία υπερβατική αντίληψη ή μία δημιουργική σκέψη που θα ίπταται της μίζερης και απολύτως προβλέψιμης διαχειριστικής λογικής που φαίνεται να έχει καταλάβει τους πολιτικούς μας ταγούς.

Εκεί, δηλαδή, καταντήσαμε; Να είναι το κυρίαρχο δίλημμα της χώρας το φορολογικό μοντέλο που θα εφαρμοστεί από την 5η Οκτωβρίου και το ύψος του ελλείμματος; Καταλαβαίνω. Διαβιούμε σε περίοδο γενικευμένης ύφεσης. Μήπως όμως η οικονομική κρίση έχει μετατραπεί σε εύπεπτη δικαιολογία για την απόλυτη απουσία ενός οραματικού λόγου ή έστω μιας σειράς συγκεκριμένων προτάσεων για τη βελτίωση του επιπέδου αυτής της πολύπαθης χώρας;

Για παράδειγμα, κάποτε τα ελληνικά πανεπιστήμια ήταν πραγματικα θερμοκήπια παραγωγής γνώσης και έβγαζαν επιστήμονες άξιους και ικανούς. Είναι προφανές ότι οι εποχές αλλάζουν και οι απαιτήσεις αυξάνονται λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Ωστόσο, η έλλειψη πόρων ήταν άραγε η αιτία της διαρκούς διολίσθησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; ΄H μήπως φταίνε οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι;

Κάποτε ο Ευαγγελισμός ήταν ένα νοσοκομείο πρότυπο. Η σημερινή του υποβάθμιση είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν δόθηκαν χρήματα ή γιατί ένα αναποτελεσματικό, αδιάφορο, για να μην πούμε -που είναι- διεφθαρμένο σύστημα οδήγησε στη σημερινή κατάσταση; Και το κράτος; Εκείνη η πολυθρύλητη επανίδρυση του κράτους που η Ν. Δ. δεν θέλει να θυμάται και το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να ακουμπήσει; Δηλαδή, το κράτος γίνεται ολοένα και πιο εχθρικό για τον πολίτη, αλλά και για τα ίδια τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας, γιατί δεν έχει τα χρήματα που απαιτουνται για να εκσυγχρονιστεί ή γιατί κανείς δεν θέλει πραγματικά να το εκσυγχρονίσει; Ακόμη και τα αριστερά κόμματα εξαντλούν τη ρητορική τους στο «κράτος να ’ναι κι ό, τι να ’ναι» και αρνούνται να αναγνωρίσουν ακόμη και το στοιχειώδες: Οτι έτσι όπως λειτουργεί σήμερα το κράτος, είναι πιο ανάλγητο για τους πολλούς από ό, τι οι σκληρότερες εκφάνσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Και πολύ πιο σπάταλο, φυσικά. Φταίνε, δηλαδή, οι δημόσιοι υπάλληλοι που αισθάνονται την άνεση να αποδίδουν το ένα πέμπτο των δυνατοτήτων τους, χωρίς αυτό να εγκυμονεί κανέναν κίνδυνο για το εργασιακό τους μέλλον;

Και από πού, άραγε, ξεκινούν όλα αυτά; Πώς ακριβώς, δηλαδή, θα πληροφορηθεί ο αυριανός πρωθυπουργός, ο υπουργός και ο διοικητής τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα, όταν όλοι τους διαβιούν σε γυάλινα κελύφη, δήθεν προστατευμένοι και συνήθως περιστοιχισμένοι από μη ικανούς να επιβιώσουν στην πραγματική ζωή; Πώς θα διαπεράσει το κέλυφος η φωνή των δημιουργικών ανθρώπων, των νέων που ασφυκτιούν και ελπίζουν;

Δύσκολα. Από την άλλη, πρέπει να αντισταθούμε στο τέλμα, γιατί είναι μεταδοτικό και πολύ πιο επικίνδυνο από τη γρίπη, αφού όταν διαγνωστεί θα έχει ήδη εξαπλωθεί πολύ. Ισως πρέπει να απαιτήσουμε έναν πιο οραματικό λόγο από τους διαχειριστές μας. Φυσικά, τα οράματα έχουν αξία όταν είναι εφικτά και όταν κριθούν στην πραξη. Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να δούμε το ταξίδι με τα μάτια του Προυστ; Μήπως, αλήθεια, το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν βρίσκεται στην αναζήτηση νέων τόπων, αλλά στο να βλέπεις τους παλιούς τόπους με νέα ματιά; Μήπως, για παράδειγμα, θα πρέπει να αναζητήσουμε ένα σύστημα που θα παρέχει την οφειλόμενη ευαισθησία του κράτους στους πολίτες του και ταυτοχρόνως θα επιδεικνύει την αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς;

  • Tης Ελλης Τριανταφυλλου, Η Καθημερινή, 30/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου