Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Η κρίση δεν πέρασε από το ντιμπέιτ

Για δες καιρό που διάλεξε να αποκτήσει ονοματεπώνυμο η οικονομική κρίση. Το πρωί της ιστορικής ημέρας που εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές θα έπαιρναν θέση μπροστά στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουν το πολυθρύλητο ντιμπέιτ των έξι αρχηγών, δύο ειδήσεις έριξαν ξαφνικά βαριά τη σκιά τους στην πολιτικη σκηνή: Το λουκέτο σε πέντε ασφαλιστικές εταιρείες, το οποίο άφησε άστεγους και άνεργους πάνω από 600 ανθρώπους, και η νέα απειλή του γερμανικού ομίλου Thyssen Krupp, ο οποίος έθεσε θέμα παραμονής του στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, προκαλώντας ρίγη αγωνίας στους 1.400 εργαζομένους σε αυτά.

Υποτίθεται ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι η οικονομική κρίση και τα σχέδια για την αντιμετώπισή της. Και όμως. Διασταύρωναν και ξαναδιασταύρωναν επί τρεισήμισι ώρες τα ξίφη τους οι πολιτικοί αρχηγοί -κυρίως των δύο κομμάτων, αλλά όχι μόνο- και μία τόση δα αναφορά στους εκατοντάδες απολυμένους δεν έκαναν. Ούτε καν η γ. γ. του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα, η οποία εξάντλησε την προσπάθεια για να πείσει ότι οι ιδιοκτήτες μικροαυθαιρέτων -ακόμη και αν έχουν φτιάξει πολιτείες ολόκληρες στις κοίτες των ποταμών- κανουν λιγότερο κακό στο περιβάλλον από όσους χτίζουν παράνομες βίλες. Ο πρωθυπουργός ζητούσε επιμόνως -πλην μάταια- από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πληροφορηθεί τι εννοεί όταν εξαγγέλλει ενιαία φορολογική κλίμακα. Και ο κ. Παπανδρέου απαντούσε μονότονα ότι το δικό του φορολογικό σύστημα είναι πιο ορθολογικό και δίκαιο από ό, τι το ισχύον. Δηλαδή, η διαχείριση της πρωτόγνωρης, συγκλονιστικής οικονομικής κρίσης εξαντλείται στο φορολογικό μοντέλο που θα επιλεγεί; Δηλαδή, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της χώρας μας; Ας υποθέσουμε ότι επιλέγεται το καλύτερο, το πιο ορθολογικό και δίκαιο σύστημα, που φορολογεί περισσότερο τους έχοντες και κατ’ απόλυτη αναλογία πραγματικού εισοδήματος τους μη έχοντες. Αρκεί αυτό; Ορθώς παρατήρησε ο πρωθυπουργός ότι ο μόνος εργοδότης που σίγουρα καταβάλλει τα χρωστούμενα στους εργαζομένους του είναι το Δημόσιο. Για να τα καταβάλει, όμως, πρέπει από κάπου να τα εισπράξει πρώτα. Και για να τα εισπράξει, πρέπει να υπάρχουν δουλειές στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή, να διατηρηθούν οι υπάρχουσες θέσεις και ταυτοχρόνως να ανοίξουν νέες για να απορροφήσουν όσους έχασαν τις προηγούμενες ή βγαίνουν τώρα στην παραγωγή.

Είπε κάποιος από τους πολιτικούς αρχηγούς, περιλαμβανομένου και του κ. Καραμανλή που κατά δήλωσή του γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα το βάθος και την έκταση του προβλήματος, πώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος; Υπήρξε καμία αντιπαράθεση ουσίας μεταξύ των ηγετών για το μοντέλο ανάπτυξης που θα μας οδηγήσει στο μέλλον; Για το πώς θα ανακοπεί η αποβιομηχάνιση ή για τους τρόπους υπέρβασης του βούρκου της γραφειοκρατίας στον οποίο κολλάει κάθε πρόθεση για επένδυση κεφαλαίων στη χώρα μας; Είπε κανείς πώς θα αναστηλωθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία ή πώς θα αυξηθούν οι εξαγωγές και θα μειωθούν οι εισαγωγές;

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ επανέλαβε δις ότι επί των κυβερνητικών ημερών του κόμματός του θα εγκατασταθεί σύστημα μηχανοργάνωσης στα νοσοκομεία. Μα, από τη δεκαετία του ’90 ακόμη υπάρχει σύστημα μηχανοργάνωσης στα νοσοκομεία, αλλά οι αλόγιστες σπατάλες ουδέποτε περιορίστηκαν. Και γιατί να περιοριστούν, δηλαδή; Μήπως χρειάζεται σύστημα μηχανοργάνωσης για να διαπιστώσει κανείς ότι τα δημόσια νοσοκομεία αγοράζουν τα ίδια μηχανήματα με τις ιδιωτικές κλινικές, αλλά σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές; Και κάτι άλλο. Τα πολυθρύλητα εκατομμύρια που διοχέτευσε ο κ. Χριστοφοράκος στην πολιτική δεν θα φορολογηθούν ποτέ. Πόσο δύσκολο είναι να μάθει η πολιτεία πόσα μηχανήματα και έναντι ποίου τιμήματος δόθηκαν στα νοσοκομεία;

Εδώ δεν μπορούμε να κατακτήσουμε ούτε το στοιχειώδες: Οτι σε νευραλγικούς τομείς του Δημοσίου τα κριτήρια για την παραμονή ή μη των επικεφαλής θα έπρεπε να συνδέονται αποκλειστικά με την απόδοση, τα αποτελέσματα και τη χρηστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος και όχι με την κομματική προέλευση ενός εκάστου. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, σε έναν δημόσιο διάλογο που η ουσία χάνεται πίσω από προεκλογικά ιδεολογήματα και οι άνεργοι πίσω από τα ποσοστά της ανεργίας...

  • Tης Ελλης Τριανταφυλλου, Καθημερινή, 23/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου