Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Θλιβερό τηλεθέαμα...

Mέρες... Γιουροβίζιον θύμισε η κρατική τηλεόραση κατ’ αρχήν, και από κοντά και τα ιδιωτικά κανάλια, με αφορμή αυτά τα πολυσυζητημένα «ντιμπέιτ».! Να μας... ξεναγούν στη «σκηνή» (το στούντιο της τηλεμαχίας), να μας αναλύουν πόσες κάμερες και «δικάμερες» και «τρικάμερες» μονάδες εξωτερικών μεταδόσεων (εξωτερικών; Προς τι;) καλύπτουν το γεγονός, με γυρίσματα εν είδει ντοκιμαντέρ στους κήπους του ραδιομεγάρου αλλά και στους εσωτερικούς διαδρόμους, με «ζωντανές» εμφανίσεις και δηλώσεις των τηλεσκηνοθετών που αναλαμβάνουν το «τιτάνιο» έργο της κάλυψης του ντιμπέιτ... Δεν θα ’μαστε με τα καλά μας!

Δύο ώρες πριν από την έναρξη του ντιμπέιτ «μαραθώνιος» τηλεοπτικός με... καλεσμένους και σχολιαστές να αναλύουν(;) και να... προβλέπουν πώς θα πάει η «μεγάλη μάχη», κάτι σαν... «pre game» πρόγραμμα που προηγείται κάθε μεγάλου αγωνιστικού γεγονότος στο εθνικό ή το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου! Η διαδικασία αναβαθμισμένη σε ουσία, η επιβεβαίωση του αφορισμού Μακλούαν, «το μέσον είναι το μήνυμα», κατά τρόπο απόλυτο! Και να πεις πως αυτά τα έρμα ντιμπέιτ είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ελληνική πραγματικότητα; Πως είναι «καινούργιο κοσκινάκι μου» που δεν ξέρουμε πού να πρωτοκρεμάσουμε;

Χρόνια ο «θεσμός» έχει επεκταθεί και στην ελληνική πολιτική σκηνή – απαξιωμένος και ευτελισμένος και αυτός κατά το εθνικό μας χούι. Κάθε χρονιά προεκλογική, τα ίδια και ίδια παράπονα για «στενό, ασφυκτικό περίγραμμα» που δεν επιτρέπει να γίνει αυτό που... σημαίνει «debate» («σε βάθος διάλογος» και ανταλλαγή απόψεων), κάθε φορά οι ίδιες ενστάσεις από πλευράς δημοσιογράφων, πως επειδή τα κόμματα έχουν τον κυριαρχικό ρόλο διαμόρφωσης των όρων της τηλεμαχίας, η δική τους συμμετοχή αποκτά όλο και περισσότερο διακοσμητικό περιεχόμενο (αλλά... κάθε φορά πηγαίνουν, περίπου οι ίδιοι και οι ίδιοι επειδή θέλουν... προβολή ή έχουν λάβει εντολή από το κανάλι που εκπροσωπούν!), κάθε χρονιά το «σόου» στηρίζεται και σκηνοθετείται με καθαρά τηλεοπτικούς και επικοινωνιακούς όρους. Μια «δουλειά» που αφορά την επικοινωνιακή πολιτική πολιτικών αρχηγών και κομμάτων, κατ’ αρχήν, και των καναλιών που βλέπουν τη «δουλειά» όχι ως μέρος της πολιτικής διαδικασίας και του πολιτικού μας πολιτισμού, αλλά ως «πρόγραμμα» – και από κοντά και «εργαλείο» για την προώθηση δικών τους «συμφερόντων» μέσω των ερωτήσεων και των τοποθετήσεων των δικών τους δημοσιογράφων. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων...

Και για να ’χουμε καλό ρώτημα (σε επίπεδο πολιτικής και δημοσιογραφικής ουσίας), γιατί το «πάνελ» των δημοσιογράφων - ανακριτών να αποτελείται αποκλειστικά από τηλεοπτικούς δημοσιογράφους - σταρ (αρκετοί εκ των οποίων αποδεικνύουν την επαγγελματική τους ανεπάρκεια στην πολιτική δημοσιογραφία σε καθημερινή βάση – άλλο τώρα που μπορεί να διακρίνεται στη... «λαϊφστυλάτη» δημοσιογραφία και το κανάκεμα τηλεκαβγάδων στα τηλεπαράθυρα) και να μην επιλέγεται από το σύνολο του δημοσιογραφικού δυναμικού, άσχετα με το μέσον που εργάζονται, με κριτήριο τη... διαδρομή του και τη σοβαρότητα, εγκυρότητά του;

Πού ξανακούστηκε δημοσιογράφοι να γίνονται... αντικείμενο ρεπορτάζ και να δέχονται ερωτήσεις, προσερχόμενοι στο ραδιομέγαρο, ας πούμε, απλώς και μόνο για να... κάνουν τη δουλειά τους; Γιατί το είδαμε και αυτό στα «Pre Debate» τηλεοπτικά αφιερώματα, και με λύπη μας είδαμε συναδέλφους που αλλιώς μας έχουν συνηθίσει στη διαδρομή τους, να υποκύπτουν στο «τριπάκι» και να παίζουν το στημένο παιχνίδι, από διαχειριστές του ρεπορτάζ και της συνέντευξης να μετατρέπονται σε «αντικείμενά» τους... Καλά, όλοι όσοι απαρτίζουν το «σκηνικό» δημοσιογράφοι, κανάλια, πολιτικά κόμματα, δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν (αυτό, τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο!) τους κανόνες που έχουν επιβεβαιωθεί στη μακροχρόνια πράξη σε άλλες χώρες (κάποιες «τηλεοπτικής δημοκρατίας» και αυτές!), ώστε να αποφύγουν να εκτεθούν;

Οχι, δηλαδή πως δεν ξέραμε ότι ο δημόσιος διάλογος σε τούτο τον τόπο (με ευθύνη τόσο των πολιτικών και των κομμάτων, όσο και των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ...) έχει ευτελισθεί και αποδυναμωθεί σε απίστευτο βαθμό. Η «επικοινωνία» έχει αναχθεί σε αποκλειστικό ζητούμενο, η «εντύπωση» έχει υποκαταστήσει την πραγματική ουσία της αντιπαράθεσης και της ανταλλαγής απόψεων – φθάνει να παρακολουθήσει κανείς τα (ο Θεός να τα κάνει!) «δελτία ειδήσεων» της συντριπτικής πλειονότητας των καναλιών, με τους καβγάδες (συχνά... επαγγελματικά υποδαυλιζόμενους!) και τις φραστικές κόντρες για... να ανέβει η τηλεθέαση, το «μπάχαλο» (επίσης υποδαυλιζόμενο!) που επικρατεί στις λεγόμενες «ενημερωτικές εκπομπές στρογγυλής τράπεζας», για να καταλάβει. Και να απογοητευθεί...

  • Tου Θανου Oικονομοπουλου, Καθημερινή, 23/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου