Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Το γελεκάκι που φορούν

Βραδιά Οσκαρ θύμιζε η άφιξη των πολιτικών αρχηγών στο κτίριο της ΕΡΤ. Δεν εννοώ λιμουζίνες, τουαλέτες και κόκκινα χαλιά, αλλά τον συνωστισμό των ρεπόρτερ, των φωτογράφων και των εικονοληπτών γύρω από τα αστέρια της βραδιάς και τις λεπτομερείς περιγραφές στα δελτία, πριν από την έναρξη του debate. Με έναν παρόμοιο τρόπο, εμείς οι άνθρωποι του Τύπου πέφταμε σαν τα κοράκια πάνω σε κάθε πολιτικό αρχηγό που έβγαινε από το Ραδιομέγαρο. Μα πώς οι άνθρωποι να κάνουν πνευματώδεις ή βαρυσήμαντες δηλώσεις ύστερα από έναν εξοντωτικό μαραθώνιο ερωταποκρίσεων;

Αρκετές ερωτήσεις των δημοσιογράφων ήταν εύστοχες, όμως κάποιες άλλες ξεχείλιζαν από ξινίλα. Και πάλι η κάμερα παρέμενε προσηλωμένη σε κάθε ομιλούντα πολιτικό χωρίς να δείχνει τις αντιδράσεις των συναδέλφων του. Από αυτήν την άποψη, ίσως να μη χρειαζόταν να βρίσκονται όλοι μαζί στο ίδιο στούντιο, αφού μια τηλεδιάσκεψη θα έδινε περίπου το ίδιο αποτέλεσμα.

Σημασία δεν έχει μόνο το τι συζητήθηκε, αλλά και το τι δεν θίχτηκε. Π.χ., στην τρίτη ενότητα (παιδεία, τεχνολογία, πολιτισμός), ο πολιτισμός (η «βαριά βιομηχανία της χώρας», τρομάρα μας) έλαμψε διά της απουσίας του - και η τεχνολογία το ίδιο. Προφανώς ζούμε στο καλύτερο δυνατό πολιτιστικό περιβάλλον. Τα ζητήματα της παιδείας ταυτίστηκαν με τον άγριο περσινό Δεκέμβρη και με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και όχι με το περιεχόμενο των σπουδών ή με τις τρομακτικές ιδιωτικές δαπάνες για την παιδεία.

Σε πρόσφατες προεκλογικές περιόδους, ιδιαίτερα προσφιλής λέξη ήταν η «καθημερινότητα» (του πολίτη). Στο προχθεσινό debate κυριάρχησε το «νοικοκύρεμα», πράγμα που θύμισε (αυτο)διαφήμιση απορρυπαντικού. Συχνά οι πολιτικοί αρχηγοί έδειχναν ότι είναι ξεφτέρια στην τέχνη της υπεκφυγής: άλλα να τους ρωτούν, άλλα να απαντούν, όμως πάντα με τον αέρα του κατόχου της απόλυτης αλήθειας. Είδαμε το στρίβειν όχι διά του αρραβώνος, αλλά είτε διά της ταξικότητας είτε διά της υπευθυνότητας είτε διά του «θα».

Επικοινωνιακά εύστοχη ήταν η κίνηση του κ. Χρυσόγελου με τα δύο δείγματα νερού: το διάφανο νερό της βρύσης και τον μέλανα ζωμό του Ασωπού. Στην τηλεόραση, τα εποπτικά μέσα διδασκαλίας είναι πολύτιμα, ενώ στο ραδιόφωνο και αλλού χάνονται. Απών ο πολιτισμός, απούσα όμως και η παγκόσμια κρίση ή μάλλον παρούσα στον λόγο του κ. Καραμανλή ως απειλή, ως παράγοντας που απαιτεί την επίσπευση της εξυγίανσης, του νοικοκυρέματος.

Λιγοστές ήταν οι κορόνες στο προχθεσινό ντιμπέιτ - και αυτό είναι καλό. Εξαίρεση το εγκώμιο του κ. Καρατζαφέρη προς τον εαυτό του (τρία «εγώ» σε μία πρόταση): «Εγώ έκτισα ένα κόμμα, εγώ γέννησα ένα κόμμα, εγώ δάκρυσα, πόνεσα και μάτωσα για να μπορέσει να υπάρξει αυτό το κόμμα». Στην πραγματικότητα, το γελεκάκι που φορούν οι κυβερνώντες, οι πρώην, οι νυν και οι επίδοξοι, εμείς τους το ’χουμε ραμμένο, με του λαού τις πίκρες, τις ελπίδες και τα βάσανα το ’χουν φοδραρισμένο.

  • Tης Μαριαννας Τζιαντζη, Καθημερινή, 23/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου