Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Ο αγώνας του υποψήφιου

Aρχίζουν να φτάνουν στα σπίτια μας τα έγχρωμα ιλουστρασιόν φυλλάδια των υποψηφίων που ζητούν σταυρό προτίμησης, αν και η τεχνολογία επιτρέπει και την ηλεκτρονική διανομή που τουλάχιστον δεν ρυπαίνει. Τα περισσότερα είναι πλημμυρισμένα από στερεότυπα: να γυρίσουμε σελίδα, τούτες οι εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, σκληρή δουλειά, οι αρχές, οι αξίες, δίνω το παρόν, μόνος στόχος η προσφορά, μαζί θα δώσουμε τη μάχη, δεσμεύομαι, εγγυώμαι και άλλα. Αυτή η ξύλινη φιλολογία της αυταπάρνησης, που συνήθως δεν την έχει γράψει ο υποψήφιος, αλλά τα γραφεία επικοινωνιολόγων, προσπαθεί άτεχνα να κρύψει την πραγματικότητα: οι πλείστοι των αγωνιστών αγωνίζονται για την εξουσία. Την αποκαλύπτουν όμως μερικά περιστατικά.

Eνα είναι η οργή όσων ο αρχηγός ανέκοψε την αυταπάρνησή τους, αποκλείοντάς τους από τα ψηφοδέλτια. Χαρακτηριστικό δείγμα ο πρώην υπουργός κ. Τσιτουρίδης. Αλλά η εξόφθαλμη αποκάλυψη είναι ο μέχρις εξόντωσης αγώνας για τον σταυρό προτίμησης. Ο κύριος εχθρός του υποψήφιου δεν είναι ο υποψήφιος του αντιπάλου κόμματος. Εκείνον θα αναλάβει να τον πολεμήσει το κόμμα. Είναι ο συνυποψήφιος του ιδίου κόμματος. Εκεί ο αγώνας γίνεται με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Ο υποψήφιος που δεσμεύεται από κάποιο ήθος βρίσκεται σε εντελώς μειονεκτική θέση.

Ο αγώνας είναι και άνισος. Ο υποψήφιος οφείλει να ανταγωνιστεί δύο προνομιούχες κατηγορίες συνυποψηφίων. Η πρώτη είναι οι συγγενείς πολιτικών. Το βουλευτιλίκι είναι ζηλευτό και προσοδοφόρο επάγγελμα και κάθε πολιτικός που νιώθει υπεύθυνος γονιός φροντίζει να εξασφαλίσει στο παιδί μια θέση στο πάνθεον των εθνοπατέρων. Ετσι, η Βουλή διαθέτει ένα συνεχώς διευρυνόμενο ποσοστό συγγενών βουλευτών. Σήμερα μετρήθηκαν 38.

Η δεύτερη προνομιούχος κατηγορία είναι τα λαμπερά πρόσωπα. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, μοντέλα, πρωταγωνιστές σαπουνόπερας καναλιών ή εντύπων Τύπου Ciao ή «Λοιπόν», που είδαμε να ξεκοκαλίζονται το καλοκαίρι στα καράβια του Αιγαίου. Αυτοί διαθέτουν την αποκαλούμενη «αναγνωρισιμότητα». Αυτήν, ο μη προνομιούχος υποψήφιος πρέπει να την αγοράσει έναντι μυθικών ποσών. Ενοικίαση γραφείων, παραγωγή εντύπων, αγορά χώρου σε εφημερίδες και περιοδικά ή χρόνου σε κανάλια. Αγορά συμμετοχής σε πάνελ. Ολα πανάκριβα. Τώρα περιμένουν όλοι να βγάλουν τα σπασμένα. Υπολογίστηκε ότι σε κάθε νέα σύνθεσή της, η Βουλή ανανεώνεται κατά περίπου 40%. Για μια από αυτές τις 120 θέσεις καλείται ο υποψήφιος να ανταγωνιστεί όλα τα παραπάνω ιερά τέρατα. Είναι σχεδόν για λύπηση.

Επεσε η πρόταση της εκλογής των βουλευτών με βάση λίστες των κομμάτων ανά περιφέρεια, όπως ήδη γίνεται στις ευρωεκλογές. Εχει το θετικό ότι σταματάει αυτό τον κανιβαλισμό και αυτή τη σπατάλη. Φοβάμαι όμως την κολοσσιαία δύναμη που έτσι αποκτούν οι αρχηγοί των κομμάτων. Φοβάμαι μήπως αυξηθεί κατακόρυφα το ποσοστό του νεποτισμού, από αρχηγούς που οφείλουν την αρχηγία μόνο στο επώνυμό τους. Πολλά πράγματα δεν λύνονται με διοικητικά μέτρα. Είναι ζητήματα πολιτισμού κάθε κοινωνίας.

  • Tου Διονυση Γουσετη, Καθημερινή, 23/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου