Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

To σόου πρέπει να συνεχιστεί (The show must go on)

Oρθιους τους θέλουμε ή καθιστούς; (Τους πολιτικούς αρχηγούς στο debate, εννοείται.) Εντελώς όρθιους ή ελαφρώς γερμένους, π. χ., σε μια ανθοστήλη; Καθιστούς ή ξαπλωμένους; Πώς θα διαμορφωθεί το στούντιο: μοντέρνο «ορθάδικο», παραδοσιακό καφενείο ή μήπως κάτι σε καναπεδάτο, σε «λάουντζ» (lounge); Τι θα λέγατε για μια αρχαιοελληνική πινελιά, κάτι σαν συμπόσιο με ανάκλιντρα; Θέλουμε αμερικανικού, χολιγουντιανού τύπου debate, με συζύγους και μωρά που γράφουν στο γυαλί ή κάτι πιο στοχαστικό κι ευρωπαϊκό;

Είναι φυσικό τα κόμματα να ενδιαφέρονται ζωηρά για τα μέλη του θιάσου, το σκηνικό και τη χορογραφία αυτής της μεγάλης προεκλογικής παράστασης. Πρέπει όμως να ενδιαφερόμαστε το ίδιο κι εμείς; Μία από τις πρώτες ειδήσεις στα δελτία αυτής της εβδομάδας ήταν το αν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί θα εμφανιστούν όρθιοι ή αραχτοί – συγγνώμη, καθήμενοι.

Αφθονος τηλεοπτικός χρόνος είχε ξοδευτεί στις αρχές του 2009 σε συζητήσεις του τύπου «Τι αστυνομία θέλουμε;». Σήμερα στα κανάλια συζητούν με τις ώρες «Τι debate θέλουμε;». Eίναι αυτονόητο ότι όλα τα κόμματα επιδιώκουν να έχουν μια καλή τηλεοπτική παρουσία και επίσης είναι αυτονόητο ότι οι περισσότεροι από εμάς θα παρακολουθήσουμε, έστω και με επιφύλαξη και χωρίς αγνό ενθουσιασμό, τις τηλεαναμετρήσεις. Παρά τη διάδοση του Διαδικτύου, η τηλεόραση εξακολουθεί να είναι το μεγάλο προεκλογικό μπαλκόνι, ο κύριος παράγοντας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Το debate δεν θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα, όμως θα το επηρεάσει. Δεν έχει νόημα να κλαψουρίζει κανείς επειδή πέρασε η παλιά καλή εποχή που η πλατεία της πόλης ή του χωριού έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από την οθόνη. Παλιά είναι, όμως για το «καλή» μπορούμε να έχουμε τις επιφυλάξεις μας.

«Ο λαός έχει ανάγκη το debate», έλεγε με ακλόνητη σιγουριά μια υποψήφια βουλευτίνα (πηγή: ραδιοφωνική «Ελληνοφρένεια»). Ναι, μόλις το παιδί μίλησε, είπε «ντιμπέιτ, μπαμπάκο». Ετσι, στενάξαμε με ανακούφιση όταν «κλείδωσε» το debate των «Δύο», όμως πολλοί νιώθαμε ένα ψυχικό κενό όσο τα κανάλια μάς έλεγαν ότι το debate των «Εξι» βρίσκεται «στον αέρα». Τώρα που κλείδωσε κι αυτό, που ορίστηκε η ημερομηνία, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.

Oι εκλογές δεν είναι «μόνο» τηλεοπτικό σόου, όμως είναι «και» σόου. Και αυτό το σόου, του οποίου η αποθέωση είναι το debate, πρέπει να συνεχιστεί. «Τhe show must go on», όπως τραγουδούσαν οι Queen το 1991. Ασφαλώς, το τραγούδι δεν αναφέρεται σε κανενός είδους εκλογές, αλλά στον Φρέντι Μέρκιουρι, την ψυχή της μπάντας, ο οποίος τότε αργοπέθαινε. Ωστόσο, οι στίχοι δεν φαίνονται και τόσο άσχετοι από τη σημερινή προεκλογική μας πραγματικότητα:

«Εmpty spaces – what are we living for / Αbandoned places – I guess we know the score / On and on, does anybody knows what we are looking for… / Another hero, another mindless crime». (Αδειοι χώροι – για τι άραγε ζούμε / εγκαταλελειμμένοι τόποι – μάλλον ξέρουμε το σκορ / Χωρίς σταματημό, ξέρει κανείς τι γυρεύουμε; … / Εναν άλλο ήρωα, ένα άλλο αστόχαστο έγκλημα»).

  • Tης Mαριαννας Tζιαντζη, Η Καθημερινή, 19/09/2009

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου