Τέθηκε το «νέο πλαίσιο»

• Ακόμα και τα «καλύτερα σχέδια», δύσκολα προχωράνε, αν δεν «συναντηθούν» με τη δυναμική του κοινωνικού παράγοντα

• Γράφει ο Παναγιώτης Παναγιώτου, ΕΘΝΟΣ, 13/09/2009

Ο κ. Παπανδρέου εμφάνισε στην ομιλία του χθες, από το βήμα της ΔΕΘ, ένα συνεκτικό ολικό σχέδιο για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Γενικό πλαίσιο αρχών, συγκεκριμένα μέτρα, χρονοδιάγραμμα και σαφή προοδευτική κοινωνική στόχευση. Απέδειξε ότι ο συντηρητικός σκληρά νεοφιλελεύθερος δρόμος του Καραμανλή δεν είναι «μονόδρομος». Θεμελίωσε τις ουσιώδεις διαφορές που χωρίζουν το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ και με ουσιαστικό τρόπο τεκμηρίωσε γιατί η «συνεργασία» μεταξύ των δύο κομμάτων είναι ανέφικτη. Με άλλα λόγια, γιατί ζητάει και χρειάζεται ισχυρή αυτοδυναμία.

Η ομιλία Παπανδρέου στη ΔΕΘ έθεσε το περιεχόμενο μιας «νέας αρχής», μιας «νέας εκκίνησης» και τους όρους για τη συγκρότηση μιας «νέας εμπιστοσύνης» μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και των πολιτών.

Χωρίς τη συγκρότηση αυτής της «εμπιστοσύνης» και της ενεργού συμμετοχής των πολιτών στη νέα πορεία, ακόμη και τα «καλύτερα σχέδια» δύσκολα προχωράνε.

Πέρα από τη «νέα ματιά», για το μοντέλο ανάπτυξης, την ανασύνθεση του «κοινωνικού ιστού», την ανασυγκρότηση των κρατικών μηχανισμών, με βάση μια σύγχρονη «δομή», τη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε., τη δημοσιονομική εξυγίανση, τον στρατηγικό ρόλο του δημόσιου χώρου κ.ο.κ., για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται ενεργός συμμετοχή των πολιτών. Αυτοί μόνο μπορούν να είναι η «κινητήριος δύναμη» της νέας προσπάθειας.

Ο Καραμανλής και η «νέα διακυβέρνηση» απέτυχαν παταγωδώς, όχι μόνο λόγω ιδεολογικών προσανατολισμών όσο γιατί αγνόησαν και υποτίμησαν τη συναίνεση των πολιτών, την «πειθώ», το «όραμα». Ομως με «ρουσφέτια» και «τακτοποιήσεις» ημετέρων, δεν υποκαθίσταται η απαραίτητη δυναμική του κοινωνικού παράγοντα. Το πλαίσιο -από χθες- των εξελίξεων στη χώρα, με οργανωμένο, οραματικό και ρεαλιστικό τρόπο το έθεσε ο κ. Παπανδρέου. Από την επιτυχία του θα εξαρτηθούν όλα. Κατά τα λοιπά, ενδιαφέρον παρουσιάζει η «σύμπτωση» της παράλληλης πτώσης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλεται φυσικά σε διαφορετικούς λόγους. Εχει όμως έναν κοινό παρονομαστή. Μετέτρεψε, για τα κόμματα αυτά, το διακύβευμα των εκλογών περισσότερο σε εσωκομματικό «στοίχημα» παρά σε «στοίχημα» διακυβέρνησης.

Είναι χαρακτηριστικό απ’ αυτήν την άποψη, ότι η πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση προς τον κ. Καραμανλή είναι «τι θα κάνει αν θα χάσει» και για τον ΣΥΡΙΖΑ «αν θα παραμείνει ενωμένος μετά τις εκλογές». Υπό μία έννοια, εκτός όλων των άλλων, η ενδεχόμενη ευρύτερη μετεκλογική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ συνδέεται περισσότερο με τις «ρευστοποιήσεις» αυτές στους όμορους πολιτικούς χώρους, παρά με την «αυτοδυναμία» που, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, θα καταφέρει να συγκροτήσει.

Τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ δεν επεφύλαξαν -δεν ξέρουμε για το Επικρατείας- μεγάλες εκπλήξεις, είτε θετικές είτε αρνητικές. Με εξαίρεση βέβαια, τους άστοχους χειρισμούς γύρω από τη συμμετοχή του κ. Σημίτη.

Οσο για τα «καθαρά ψηφοδέλτια» της ΝΔ, είναι σαφής ομολογία της συγκάλυψης που έγινε, όταν έπρεπε να γίνει η «κάθαρση». Και αυτό είναι «ανεξίτηλο στίγμα» για την ηγεσία της ΝΔ, ακόμη κι αν απομακρυνθούν, εκ των υστέρων, με πιέσεις όλοι οι εμπλεκόμενοι. Γιατί, ή ήταν «ένοχοι» και κακώς συγκάλυ­ψαν τις ευθύνες τους ή ήταν «αθώοι» και κακώς τους αποπέμπουν τώρα και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο.

Οσο για τα «ντιμπέιτ»... αποδραματοποίηση. Ας υιοθετηθεί τελικά ένα μοντέλο, που να δίνει τη δυνατότητα στους πολιτικούς ηγέτες να συζητήσουν ως... «κανονικοί άνθρωποι». Αυτό αρκεί!